بعد از فوت هنرمندان بزرگی در دو سال گذشته چون پرویز شاپور، مرتضی ممیز و علیرضا اسپهبد، متأسفانه اردشیر هم از میان ما رفت. خبر تلفنی بود و كوتاه. من هم مانند دیگر همكاران از فوت اردشیر محصص ـ هنرمند نامدار ایرانی ـ كه بیش از 50 سال با مطبوعات ایران و جهان همكاری داشت، بسیار متأسف شدم. خیلیها اردشیر را بهعنوان كاریكاتوریست میشناسند، ولی به نظر من اردشیر هنرمند و طراح بزرگی بود كه كاریكاتور هم میكشید؛ طراح هنرمندی از جنس گویا، بوش، بروگل، لوتزك و ... .
اردشیر جزء اولین كاریكاتوریستهایی بود كه كاریكاتور را به نمایشگاهها برد. بسیاری از كلكسیونرها برای اولین بار در ایران كاریكاتور خریدند. كاریكاتور بهروی دیوار خانهها رفت؛ كاری كه تا آن زمان سابقه نداشت. در دهه 1340 اردشیر همراه خواهرش، خانم ایراندخت محصص كه در دانشگاه نیز تدریس میكردند، چاپ آثار كاریكاتوریستهای فرانسوی و ترجمه كتابها و مقالات درباره آنها و كاریكاتوری كه در دنیا مرسوم و متداول بود را در ایران باب كردند. اردشیر آغازگر كاریكاتور نوین در ایران بود. اردشیر كسی بود كه كاریكاتور را از آن قالب همیشگی كه اصل آن از روزنامه تركی ملانصرالدین از باكو به ایران آمده بود خارج كرد.
از ویژگیهای اردشیر این بود كه از طرحهای قدیمی نظیر چاپهای سنگی نقاشیهای قاجار، مینیاتورها و صفحهبندیهای قدیمی در كارهایش استفاده میكرد. اردشیر با آنكه در خارج، مشكلات مالی فراوان داشت و از بیماری رنج میبرد، دلالان هنری هر طرح او را چند میلیون تومان در تهران میفروختند و میفروشند. میتوان گفت تنها كسانی كه از فوت اردشیر خوشحال شدند، دلالان هنری هستند!
• روزنامه کارگزاران، شماره 611، 21 مهر 1387